Bijzondere ontmoetingen & persoonlijke overwinningen #3

De laatste twee dagen in Puerto Viejo en door naar La Fortuna tot zondag. Een week vol bijzondere ontmoetingen - van de Caribische kust tot aan dit dorpje aan de voet van de vulkaan Arenal. Op reis komt het vaker voor dat er bijzondere mensen op je pad komen maar in deze week was het een terugkerend thema - met mensen en verhalen die ik niet snel zal vergeten. Daarnaast was het een week met fysieke en mentale overwinningen.

Op maandag was ik uitgenodigd op de koffie bij een vriendelijke, oudere dame die ik op het strand had ontmoet. Nederlands als ik ben vraag ik: ‘Hoe laat?’ - een stomme vraag natuurlijk hier. Alles gaat op Tico tijd. ‘Kom maar gewoon wanneer je zin hebt’. Een paadje in, na het laatste huis rechts, een nieuw paadje in, na het bruggetje links en dan is het het een groene huis. Met deze beschrijving ging ik, gebaand met wat lekkernijen van de bakkerij, op pad. Op zoek naar het groene huis en de Costa Ricaanse dame.

Voorzichtig klop ik op de deur. Op het moment dat ik binnenstap realiseer ik me dat ik haar naam niet eens ken. Julie én Chema. Haar man. Ze zijn gepensioneerd en hebben al 25 jaar een prachtig houten huis in Puerto Viejo. Ze verdelen hun tijd tussen Puerto Viejo en Heredia - een bergachtig gebied centraal gelegen in het land. We drinken koffie, praten, lachen, eten en het voelt al snel alsof we elkaar jaren kennen. De uren gaan voorbij en met knuffels en tranen (ja, echt) zeggen we gedag. Ik ben uitgenodigd om langs te komen in Heredia en wie weet krijgt deze bijzondere ontmoeting nog een vervolg.

Op weg naar brunch bij mijn favoriete ontbijt café in het dorp parkeer ik mijn fiets en hoor ik vanaf het balkon: ‘DANI!’. Op zich niet heel vreemd want Puerto Viejo is niet zo groot is en ik ben hier inmiddels al twee weken. Totdat ik omhoog kijk en Nate zie. Een Amerikaanse jongen die ik 10 jaar geleden in Costa Rica heb ontmoet op reis. We hebben altijd contact gehouden via Social Media maar hij was een paar weken het land uit en het was te gek op elkaar op deze manier weer te zien. Na 10 jaar zijn we allebei weer op precies dezelfde plek beland.

Tijdens de brunch raak ik aan de praat met een Argentijnse serveerster. Het wordt een vrij spiritueel gesprek over mijn voet en over de vier lichamen: het fysieke, het mentale, het emotionele en het spirituele. Ze gelooft dat er fysieke problemen ontstaan en/of aanhouden als er een disbalans is in deze vier lichamen en dat er een boodschap verborgen ligt in mijn ongeluk. Ze praat vol passie over het onderwerp en het interesseert me enorm. Boven alles vind ik het fantastisch dat iedereen hier mij op zijn/haar manier probeert te helpen met mijn voet. Van de bakker die zegt: ‘ik ga voor je bidden’ tot de Argentijnse serveerster die ik altijd mag appen als ik meer wil sparren over de verborgen boodschap.

’s Avonds ben ik uitgenodigd bij de eigenaren van mijn Airbnb, Cabañas Yemanya. Ook zij verdelen hun tijd tussen Puerto Viejo en de bergen in de buurt van San Jose. De eigenaresse is Nederlandse en is getrouwd met een Tico. In de jaren ’90 hebben ze hier een stuk grond gekocht en zelf een aantal houten cabañas gebouwd. In die tijd was er hier nog geen elektriciteit en alleen een waterput. Het fascineert me om te bedenken hoe dit dorp in die tijd moet zijn geweest. We kletsen over vroeger, over Latijns-Amerikaanse politiek, muziek, Nederland en de toekomst van digital nomads. Ze hebben in de bergen ook cabañas en willen zich misschien richten op deze doelgroep. We besluiten contact te houden en ik ben van harte welkom op de finca in de bergen - om nog wat meer te praten over Latijns-Amerika en Digital Nomads.

Woensdag was het tijd voor vertrek. De fiets heb ik ingeleverd, de backpack weer ingepakt, afscheid genomen van nieuwe vrienden en van mijn werkplek. Het telkens afscheid nemen van mensen en plekken blijf ik verwarrend vinden, hoeveel zin ik ook heb in nieuwe mensen en nieuwe plekken. Op naar La Fortuna, een laatste moment beslissing om daar een paar dagen naartoe te gaan voor wat reuring en afwisseling van airbnb’s en ik had me geen betere tijd kunnen wensen. Het zijn vaak de impulsieve beslissingen die je de beste verassingen brengen.

Bij aankomst ontmoet ik Virginia, een Spaanse chica uit Madrid die ook rete werkt. In plaats van Jose uit Venezuela werk ik nu naast Virgina uit Spanje - en we hebben meteen een klik. Om zes uur is er een drankje bij het kampvuur en leer ik alle andere mensen kennen die net zijn aangekomen. Bij de lokale soda om de hoek leer ik van de eigenaar over de beste Costa Ricaanse koffie en als er iets is waar ik gek op ben, is het wel Costa Ricaanse koffie. Ik ga nu op zoek naar een kleine koffiebonen maler - alsof ik nog niet genoeg spullen meezeul in die rugzak, omdat de koffie dan nóg lekkerder is. En voor goede koffie heb ik dat gezeul zeker over. En Virginia, die hoop ik volgend jaar weer te ontmoeten om ergens samen remote te werken.

De volgende ochtend wil ik graag naar de waterval. Het wordt een hele klim, 500 treden naar beneden en daarna 500 weer omhoog. Of ik het zou redden? Geen idee! Maar het was minstens een goede poging waard. Met een EHBO tasje, een enkelband en een heleboel water ging ik op pad. En het gevoel van trots toen ik beneden aan de waterval stond is niet te omschrijven. De waterval is 75 meter hoog en ligt aan de voet van de vulkaan. Zwemmen bij de waterval, tussen de rotsen klimmen bij de rivier om te baden in de natuurlijke pools die daar ontstaan, in helderblauw water dat extra afsteekt bij het felle groen van alle flora. Het voelde als een sprookje. En dat mijn eigen twee voeten me daar hebben gebracht, nog veel meer. Een fysieke en mentale overwinning.

Ik ben vandaag precies een maand van huis en afgelopen dagen voelde ik me voor het eerst weer mijzelf. Als in, mijzelf voor de krukken. En misschien was ik mijzelf daarvoor ook al een tijdje kwijt. Als ik in de spiegel kijk, zie ik hetzelfde meisje dat zes jaar geleden besloot om in Costa Rica te blijven en te genieten van alle vrijheid en nieuwe mensen. Sterk en onafhankelijk. Maar dan wat ouder en wat wijzer. Alle gebeurtenissen van de afgelopen jaren hebben zijn sporen achtergelaten op hoe ik mijzelf zie en de wereld. En langzaam begint dat beeld nu te veranderen in een beeld waar ik me meer thuis bij voel. Met veel dank aan de bijzondere connecties die ik de afgelopen maand heb gemaakt en eentje in het bijzonder. Die ervoor heeft gezorgd dat ik mijzelf ook niet meer zie als dat meisje op krukken. Maar als een sterke, onafhankelijke, badass vrouw die de wereld aan kan. Met of zonder krukken. If a flower doesn't bloom, change the environment it grows in. En het veranderen van mijn omgeving heeft er zeker voor gezorgd dat ik weer meer ik kan zijn.

PS: en ik heb gedanst! Zonder krukken. En zonder steun.

Status Quo - week 4

• Quote - 'You're like a good wine, you get better with age' (HA)

• Grappig - 'Ik heb nog nooit een Nederlander zo zien dansen als jou - en jij loopt zelfs op krukken'

• Geleerd - nieuw vocabulaire in het Hebreeuws - een taal die ik ooit graag nog zou willen leren. Esher! <3

• Bijzonder - iemand ontmoeten in La Fortuna, erachter komen dat we tegelijkertijd in hetzelfde hostel in Panama waren zonder elkaar te ontmoeten en vervolgens zien dat ik per ongeluk op een van z'n Instagram foto's sta.

• Wildlife - op weg naar Samara vanuit La Fortuna stak een 'pizote' de weg over. Heel gaaf!

• Hostel en co-working space - Selina La Fortuna

• Liedje van de week - Joséan Log - Chachachá

De co-work in Selina La Fortuna

Pizote!