Vakantie op Red Frog Beach #0

Samen met mama ben ik op Lanzarote en langzaam maar zeker komen de reiskriebels terug. Ik weet zeker dat ze nooit zijn weggeweest maar aangezien het praktisch nog niet mogelijk was om weer in m’n eentje de wereld in te trekken, waren de kriebels geparkeerd. Wachtend op verbetering van m’n voet. Wachtend op mogelijkheden. Maar ik was klaar met wachten - en toen de reiskriebels eenmaal weer de overhand namen, was er geen weg meer terug.

Het was tijd om te gaan. Mijn herstel zal ongetwijfeld nog een tijd duren maar ik kan mezelf goed genoeg redden. Het huis in de Regenboogstraat is verkocht, weer een deur die dichtgaat. En na een tijd waarin veel hoofdstukken werden afgesloten, werd het tijd om ook weer een nieuw hoofdstuk te beginnen. En dat nieuwe hoofdstuk begint in Panama.

Het is makkelijker om plannen te maken dan om ze uit te voeren. Om de stap daadwerkelijk te zetten. Dat moment tussen twee hoofdstukken in, waarin je op het vliegveld staat en afscheid neemt van het oude maar nog niet weet wat het nieuwe precies zal inhouden. Waarin je tegelijkertijd verlangt naar je comfort zone en hunkert naar nieuw avontuur. Een nieuw begin is verwarrend – maar soms noodzakelijk.

Na de nodige tranen en knuffels met mama, nog een laatste keer kletsen en knuffels met Denise, stapte ik dan toch echt op het vliegtuig. Alleen. Op krukken. Op naar Panama stad. Ik was vooral uitgeput van alle emoties en gebruikte de bijna 11 uur durende vlucht om te slapen, eten en filmpjes te kijken. Het was goed zo.

Terwijl ik het vliegveld uitstap en de hitte me tegemoet komt als een sauna, nemen de reiskriebels het over. Dat, en zweet. Bepakt en bezakt op krukken zoek ik naar een taxi en voor ik het weet zit in een eind weg te kletsen in het Spaans terwijl we langs de skyscrapers van Panama Stad rijden verlicht door de ondergaande zon. ‘Het is net Miami’ zegt de taxi chauffeur vol trots.

Een uur later ben ik de oude stad van Panama aan het verkennen en ik moet lachen om hoe onwerkelijk mijn nieuwe realiteit voelt. Van thuis op de bank bij mama - naar alleen in Panama stad. Ik val meteen terug op mijn routines die ik nog al te goed ken van mijn vorige reizen en vanaf het moment dat ik aankom voel ik: dit ken ik en dit kan ik.

De volgende ochtend ben ik veel te vroeg op het andere vliegveld van Panama. Het geeft me tijd om een koffie en ontbijt te halen en ik raak aan de praat met een taxi chauffeur en een Amerikaans meisje die op dezelfde vlucht zit. Het is fijn om weer Spaans te kunnen praten en ik verbaas me hoe snel de woorden weer terugkomen. De vlucht duurt maar anderhalf uur en terwijl we over de eilanden archipel van Bocas del Toro vliegen, gaat mijn hart sneller kloppen. Tien jaar geleden was ik hier ook, op mijn eerste solo backpack reis. Door voedselvergiftiging heb ik bijna meer tijd doorgebracht op het toilet dan in de omgeving en misschien was ik daardoor bijna vergeten hoe indrukwekkend het hier eigenlijk is. Ik verbleef destijds op het hoofdeiland, Isla Colon. Het hostel bestaat inmiddels niet meer, de internetcafe’s hebben plaats gemaakt voor Wifi maar Isla Bastimentos – het eiland waar ik destijds een dag ben geweest – is nog net zo fijn als in mijn herinnering. En zo spendeer ik mijn dagen deze keer op Isla Bastimentos, in een hostel genaamd Selina Redfrog. Selina is een hostelketen die sinds een aantal jaar flink aan het uitbreiden is. Ze hebben vestitingen op de mooiste plekjes en sinds Covid richten ze zich (mede) op Digital Nomads. Veel locaties hebben dan ook een coworking space, snel internet en de mogelijkheid om een speciaal coliving/coworking pakket af te sluiten waarbij je per maand boekt en kan wisselen tussen locaties. Niet elk hostel is daar echter even geschikt voor omdat sommige locaties bekend staan als partyhostel.

Maar Selina Redfrog is een idyllisch plekje omringd door groen, met een jungle pad naar het strand en allerlei faciliteiten die je als reiziger maar kunt wensen. Een coworking space, een mini bioscoop, een zwembad(je), een bar, een pooltafel, een yoga deck, een oud VW busje om in te relaxen en boven alles: een hele leuke groep diverse mensen, van studenten tot digital nomads tot reizigers en families.

Maandag begin ik weer met werken en start ik mijn eigen ‘remote werken’ avontuur. Ik heb binnen Europe vanaf verschillende plekken gewerkt en ik ben al jaren gewend om niet meer op kantoor te werken. Toch is werken vanuit een andere tijdszone aan de andere kant van de wereld nieuw en compleet anders en ik vind het daarom extra gaaf te zien hoe andere mensen in het hostel hier invulling aan geven. Van studenten die nog steeds online onderwijs volgen en daarom hebben besloten om dit te doen vanaf een tropischere locatie tot grafisch ontwerpers die freelancen en mensen in loondienst die de mogelijkheid hebben om volledig remote te werken.

Maar deze week, deze week was het eindelijk weer eens tijd voor echt vakantie. Nog maar mijn tweede week vakantie dit jaar dus het werd hoog tijd. En ik kan oprecht zeggen dat ik er het optimale uit heb gehaald. Ik heb ontzettend veel nieuwe mensen leren kennen, vrienden gemaakt, in de golven gespeeld, een boek gelezen, gehiked naar een ander strand (en teruggelift met een rijke Canadees in een golfkarretje), belachelijk veel lekkere vis gegeten bij Palmar, passievrucht smoothies gedronken, ’s nachts gezwommen tussen de plankton, gesnorkeld, op een (nog tropischer) eiland geweest, het jungle pad naar het strand eindeloos gelopen – zelfs ’s nachts met een hoofdlamp, elke dag begonnen met een work-out en geëindigd met lezen i.p.v. schermen. Ik heb genoten van de zon, van de regen en van het onweer.

Ik heb bijzondere vogels gezien zoals een de Montezuma Oropendula en de Macaw oftewel: een papagaai. Ik heb bijna elke dag aapjes gezien, waaronder een aapje met een baby aapje op haar rug. Ik heb de Red Frogs gezien waar het eiland bekend om staat. Niet één maar drie luiaards en deze ervaring blijft ontzettend bijzonder. Wat een prachtige en fascinerende beesten. Ik heb dolfijnen gezien die in de golven van de boot kwamen spelen, zeesterren die eindeloos over de zeebodem liggen verspreid, en insecten waar ik de naam niet van ken en dat is misschien maar goed ook.

Ik had verwacht dat het me tijd zou kosten om te wennen aan het nieuwe nu. Dat het emotioneel zwaar zou zijn. Maar ik verbaas me erover hoe snel ik eigenlijk mijn draai weer heb gevonden. Misschien scheelt het ook dat ik in mijn element ben als ik reis en misschien is het anders wanneer ik straks begin met werken. Misschien komt het nog en haalt het me in. Maar misschien ook niet. Voor nu geniet ik van mijn nieuwe nu, de fijne mensen, de aapjes en de luiaards en de dag beginnen zonder dat ik weet met wie ik de dag zal doorbrengen en hoe en waar de dag zal eindigen. Soms is het nu alles dat je nodig hebt. Morgen een nieuw avontuur: op naar Costa Rica – het land dat elf jaar geleden mijn hart al heeft gestolen. Tijd om wat ‘digital’ aan de ‘nomad’ toe te voegen.

Liefs, Daan

Status Quo week 1

• Boek gelezen - 'How to stop time' // Matt Haig --> aanrader!

• Favoriete lunch - Crispy Coconut Shrimp bij Palmar

• Favoriete drankje - Passievrucht Smoothie - altijd

• Beste uitspraak - 'I'm a Hippietalist - something between a capitalist and a hippie'

• Reisvideo - https://youtu.be/jwT0sbhLnsE