Roadtrip met papa

Het voelt alweer zo lang geleden, 2019. En dat terwijl er nog maar 1,5 jaar is verstreken. In de afgelopen 1,5 jaar is er meer veranderd en gebeurd in mijn leven dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. En toch is het zo. Misschien is het ook goed dat je van tevoren niet alles kan voorspellen en overzien. Ik betwijfel namelijk of ik dan de dagen door was gekomen, wetende wat in het verschiet lag. Maar ik ben de dagen doorgekomen en zo zijn we dus opeens anderhalf jaar verder.

Toen 2019 begon wist ik dat het een intens jaar zou worden. Ik vierde oud en nieuw bij een van mijn beste vriendinnetjes, zonder mijn vriendje bij wie ik eigenlijk had liefst had willen zijn. Ondertussen begon ik steeds meer gevoelens te krijgen voor een ander die ik 1 keer had ontmoet en aan de andere kant van de wereld woonde. Ik stond op het punt om samen te gaan wonen in Amsterdam met mijn Deense vriendje om vervolgens in maart samen het leven in de grote stad in te ruilen voor een pittoresk dorpje in de Oostenrijkse bergen. Ja, intens zou het sowieso zijn. De eerste maanden van het jaar stonden in het teken van verliefd zijn, liefdesverdriet hebben, samenwonen, uit elkaar gaan, mijn studio appartementje in Nieuw-West inpakken om uiteindelijk alleen naar Oostenrijk te verhuizen. Hoge pieken, diepe dalen zou je kunnen zeggen. Maar de diepe dalen voelden minder diep omdat ik me vasthield aan mijn nieuwe toekomstige realiteit: wakker worden in de bergen, een nieuwe uitdaging qua werk, mijn eerste stap richting locatie-onafhankelijk werken en het kantoorleven achter mij laten. En zo was het op 21 maart 2019 dat ik Amsterdam achter mij liet en samen met mijn vader aan een roadtrip begon naar de Oostenrijkse bergen. Ik ben zo’n 8 keer verhuisd binnen Nederland en hoewel m’n vader me soms wel achter het behang kon plakken als ik weer een leuke kamer had gevonden op 3 hoog met wenteltrapjes en zonder lift, stond hij elke keer weer voor me klaar. Om van A naar B te rijden, te sjouwen met dozen en vooral om ervoor te zorgen dat mijn nieuwe plekje binnen een dag als een echt huisje voelde door alles meteen een mooi plekje te geven. Ondanks het feit dat hij wel behoorlijk klaar was met mijn verhuizingen, stelde hij zelf voor om in een busje mijn nieuwe toekomst tegemoet te rijden. En zo gezegd, zo gedaan.

Binnen een uur stond alles achterin het busje, zei ik vaarwel tegen de stad die ik erg lief heb maar waarvan ik wist dat ik er waarschijnlijk niet naar terug zou keren en na 10 uur rijden met twee stops, veel mooie muziekjes, goede gesprekken en een supermaan, arriveerden we in Oostenrijk. Het was al donker toen we arriveerden maar dat maakte de verlichte pistes en meters sneeuw langs de kant van de weg niet minder indrukwekkend. ‘Moooooi’ zei mijn vader. ‘Weet je dat ik eigenlijk nog nooit in Oostenrijk ben geweest?’. Mijn papa, die absoluut niet wereldvreemd was, was nog nooit in Oostenrijk geweest! Een land zo dichtbij dat altijd toch als zo ver weg voelde als je er was. Dat maakte onze vader-dochter-roadtrip nog specialer.

De volgende dag had het donker plaatsgemaakt voor een heerlijke berg zon, zo’n eentje waardoor je in een t-shirt op je balkon in de zon kan zitten terwijl de omgeving nog compleet besneeuwd is. Samen dronken we een bakje cappuccino op het balkon van mijn nieuwe appartement. Papa was zo trots dat ik op dit punt in mijn leven was aangekomen, dat ik de stad had ingeruild voor zo’n idyllisch plekje en dat ik de vruchten kon plukken van alles waar ik zo hard voor gestudeerd en gewerkt had. Ik genoot er zo van dat ik dit met hem kon delen, net zoals ik mijn tijd in Costa Rica met hem heb kunnen delen. En hij net zo, dat weet ik zeker.

Nadat alle dozen naar boven waren gebracht en het huisje was ingericht, was het tijd om samen te genieten van dit kleine dorpje in de Alpen. We begonnen met een rondje om het meer van Seefeld, een route die je langs het meer en door het bos voert met panoramische uitzichten op de toppen van de hoogste bergen in de omgeving. Een paar kilometer die je de perfecte introductie geven van alles wat deze regio te bieden heeft. Het lopen viel papa zwaar. Hij was snel buitenadem hoewel hij in Nederland toch wel regelmatig fietst en loopt. Ach, de berglucht. Wandelen op 1200m zijn wij Friesen natuurlijk niet gewend. Geen paniek, tijd om onszelf te trakteren op ijsjes en Aperol. Nou ja, papa vooral de ijsjes en ik vooral de Aperol. De dagen vlogen voorbij en veel te snel was het alweer tijd voor papa om te gaan. Zonder mij want dit was nu mijn nieuwe thuis. Het liefste wilde ik dat hij bleef. Een leven samen met papa. Wat zouden we het fijn hebben samen. Afscheid is nooit ons sterkste punt geweest en daarom heb ik papa een laatste knuffel en kus gegeven bij mij in de kamer. Eindeloos staan zwaaien op de parkeerplaats kunnen wij niet. Loslaten vinden we moeilijk, of het nu bij een treinstation, het ouderlijk huis of Oostenrijk is. De gedachte elkaar een tijdje niet te zien maakt ons verdrietig. Zodoende hadden wij ook altijd de afspraak dat papa mij ophaalt van Schiphol als ik terugkom van reizen maar nooit wegbrengt.

De dag dat mijn papa vertrok bleef ik een beetje in de mineur. Waarom wilde ik dit ook alweer zo graag?! Maar diep van binnen wist ik dat dit de juiste beslissing was dus probeerde ik mezelf te herpakken om de volgende dag met frisse moed te beginnen aan mijn eerste werkdag in Oostenrijk. Ik was inmiddels al 10 keer op deze plek geweest voor werk dus nieuw was het niet. Maar toen kwam én vertrok ik altijd, deze keer bleef ik. Elke ochtend dat ik wakker werd voelde ik me overspoelt met dankbaarheid op het moment dat ik de gordijnen opentrok. Woonde ik hier echt?! Maar het euforische geluksgevoel eindigde al snel na nieuws uit Nederland dat mijn leven voorgoed zou veranderden.