Robijn op Reis met papa's as - #1 Costa Rica

Na papa’s overlijden kwam het idee om een deel van papa’s as te verdelen over tien buisjes en om tien plekken op de wereld te kiezen om papa’s as uit te strooien. Plekken die belangrijk zijn voor papa, voor mij, voor ons. Om wat voor reden dan ook. En Costa Rica kon natuurlijk niet ontbreken in dit lijstje. Niet alleen omdat het mijn favoriete plek op de wereld is maar ook omdat ik deze plek met papa en Niels heb kunnen delen toen zij zes jaar geleden op bezoek kwamen. Samen hebben we de jungle getrotseerd op quads, een auto gehuurd om de omgeving te verkennen, gezwommen in watervallen en tide pools, gespeeld in de golven en genoten van alle flora en fauna maar vooral ook van elkaar.

Een van de plekken die we destijds hebben bezocht is de Higueron boom in Cabuya, een klein vissersdorpje naast Montezuma. Deze boom, waarvan niemand de exacte leeftijd weet, heeft een immense omvang en laat een diepe indruk achter. Elf jaar geleden kwam ik per toeval langs deze boom en sindsdien breng ik altijd een bezoekje wanneer ik in de regio ben. Zo ook met papa en Niels. Een van mijn lievelingsfoto’s met papa is gemaakt voor deze boom. Dus toen ik besloot om papa’s as mee te nemen naar Costa Rica, hoefde ik niet lang na te denken over de plek. De Higueron boom in Cabuya. Een plek waarvan ik weet dat ik er altijd zal terugkomen - wat er ook gebeurt in het leven. Een plek die nu een stukje van papa bewaard. En een plek die voor onsterfelijkheid staat - en mijn liefde voor papa is precies dat.

Inmiddels ben ik al 10 weken op reis met papa’s as. Soms een lichtelijke paniekaanval als ik het buisje even niet 1,2,3, kan vinden. Soms angst dat het wordt afgenomen op het vliegveld omdat ik geen papieren bij me heb - hoewel papa daar vast en zeker de humor van in zou zien. Maar altijd een veilig gevoel want papa is bij me. Niet alleen mentaal maar ook fysiek hetzij in een andere vorm. Ik wilde papa’s as graag uitstrooien samen met Michael en Kenzie en ondanks dat, merkte ik dat ik er erg tegenop keek. Niet alleen omdat het natuurlijk een moeilijk moment is maar ook omdat ik afstand zou moeten doen van het buisje met as.

Zondagavond was het moment. Onze laatste avond samen in Montezuma. Ik koos zonsondergang als moment van de dag. Ik had kaarsen gehaald in de supermarkt, samen met een fles Cacique bij gebrek aan wodka. Speakers mee. Liedje uitgekozen, eentje van Niels en mij. Dé ingelijste foto van papa en mij bij de boom paraat. Samen met de mensen die ik erg lief heb en die papa gelukkig ook heeft kunnen ontmoeten - en zij hem. Van te voren voelde het onwennig want hoe doe je zoiets in godsnaam? Maar eenmaal daar vond alles zijn natuurlijke weg. Het ging zoals het ging en het was precies goed.

We zetten de kaarsen rechtop in het zand voor de boom terwijl de lucht langzaam oranje kleurt in de verte. De maan wordt al zichtbaar tussen de takken door. De foto tegen een boomstam voor de boom. We steken de kaarsen aan en de immense Higueron boom schittert in het kaarslicht evenals de foto van papa en mij. Het is een magisch plaatje en het voelt alsof alles klopt. Op het moment dat alle kaarsen branden en ik mijn speaker aan wil zetten, horen we een luid geluid in de lucht. We kijken omhoog en er vliegen twee geelvleugelara’s over. De eerste keer dat we deze vogels in deze regio zien. Een groot geschenk. De ara’s blijven cirkelen in de buurt van de boom. Ik kijk naar de foto van papa en mij op precies deze plek. En hier sta ik dan. Zonder papa maar met papa zijn as. En alle tranen die ik de afgelopen tijd heb ingehouden, komen er uit en het voelt goed om op de schouders van mijn vrienden te kunnen huilen - na twee jaar zonder elkaar.

Ik doe nog een poging om de speaker aan te zetten en ik zet ‘Diggy Dex - Treur niet om mij (ode aan het leven)’ op. Ergens grappig gezien ik de enige ben die de tekst kan verstaan maar dat doet er niet toe. Het is het nummer dat Niels en ik draaiden in de auto naar het crematorium. Ik had Niels graag bij me gehad en op deze manier was hij er toch een beetje bij. In stilte luisteren we naar het nummer totdat halverwege de batterij van mijn speaker het begeeft. Tussen de tranen door moeten we lachen. Typisch.

We vertellen verhalen over papa en er is ruimte voor alle soorten emoties. Lachen en huilen wisselen elkaar af terwijl ik af en toe gortig een slok cacique neem. Het voelt als een herdenking en ergens is dat het natuurlijk ook. Ik zou bijna vergeten dat ik papa’s as ook nog wil uitstrooien. Van te voren had ik geen idee hoe ik het wilde doen maar eenmaal bij de boom viel alles op z’n plek. Er zitten openingen in de boom en dit deed me denken aan de Tana Toraja in Indonesië die overleden baby’s in de boom begraven om ze terug te geven aan de natuur. Ik besluit om papa’s as in het buisje te laten en ik vind een mooie opening in de boom waar ik papa’s buisje met as - met veel pijn en tranen - in laat zakken. Daarna de ingelijste foto. Die hoort er ook bij.

Met een hart gevuld met liefde werp ik nog een laatste blik op de boom. De boom die nu een stukje van papa bewaard. In plaats van een begraafplaats is dit nu de plek waar ik naar terug kan keren. Om oude herinneringen te herleven, om te herdenken, om het leven te vieren en om net even wat dichterbij papa te zijn ook al is het aan de andere kant van de wereld. Want papa, papa voelde zo dichtbij. Geen graf en begrafenis met ‘oprotkoffie’ zoals hij het altijd noemde. Geen urn op de schouw. Maar mee op reis - samen met mij - naar bijzondere plekken waar mooie herinneringen liggen óf nieuwe herinneringen worden gemaakt. Om papa’s leven te eren en te vieren want god - dat heeft hij zo verdiend. En om mijn eigen beste leven te leiden want dat ben ik hem verschuldigd - en ik heb het hem beloofd..

Hoe moeilijk het ook is om zonder papa door te gaan - het enige dat troost biedt is dat ik weet dat hij trots zou zijn geweest op de dingen die ik doe en het pad dat ik nu bewandel. Ook al zou het hem ook wat slapeloze nachten hebben bezorgd ;) Papa is nog steeds mijn allergrootste motivatie - in alles wat ik doe. En zo leeft hij voor altijd voort. In de Higueron boom in Cabuya en in mij.